مام کساني که ازدواج ميکنن بعد از گذشت يه مدتي از ازدواجشون تصميم ميگيرن که بچه دار شن. ااما همه خوب ميدونيم که بچه دار شدن هزينه هاي زيادي داره ، قبل از اينکه بچه به دنيا بياد کلي هزينه پزشک و اينجور پيزا ميشه . يعد هزينه هايي مثل سيسموني و لوازم بچه ، بعد ميرسيم به هزينه زايمان و بيمارستان و در آخر هم هزينه بزرگ کردن بچه تمام اينها تازه در حالت عاديه و بعضي ها هم براشون شرايط ويژه اي به وجود مياد مثل اينکه بچه بيمار باشه و احتياج به عمل داشته باشه . نکته قابل توجه تمام اين مسائل پوله که اگر داشته باشي غمي نداري اما واي به اون روزي که نداشته باشي . بيمه هم که هزينه ايو پرداخت نميکنه چون اون دفترچه کوفتي فقط واسه گرفتن استامينوفت اونم با 30 تا 40 تومان ارزونتر از قيمت آزادش در حاليکه در ماه از حقوق يک کارمند با حقوق پايه 263000 تومان و در شرايط فعلي که تقريباً اکثر شرکتها بيمه رو ميندازن به گردن خود کارمند ماهي بين 3 تا 30 درصد از اين حقوق کم ميشه و به بيمه تامين اجتماعي ( اگه بشه بهش کفت ) واريز ميشه . حالا خودتون قضاوت کنين آيا واقعاً تامين اجتماعي ميتونه کلمات تشکيل دهندش رو معني کنه ؟ آيا واقعاً وزارت رفاه اسمش بهش مياد ؟ من که نميدونم . اما يک مسئله رو مطمئنم و اون صبر و شکيبايي ايرانيها در مقابل اين نا مراديهاست . درسته که همه ما خيلي زود از کوره در ميريم و آستانه تحملمون خيلي خيلي اومده پايين و در مقايسه با لتهايي مثل آلمان و فرانسه که تا تقي به توقي ميشه ميريزن تو خيابون و به دولتشون بد و بيراه ميگن کدوممون داريم کار درستي انجام ميديم ، ما که خشم خودمون از بي قانونيها و نا ملايمات اجتماعي مياريم تو خونه و سر زن و بچه و همسايمون خالي ميکنيم يا اونا که خشمشون رو به دولت منتخبشون نشون ميدن ؟ نميدونم واقعاً نميدونم !!!!!!!!!
و اندر احوال ما که ديگه آقجو ما هيش نووفهميم
و اندر احوال ما که ديگه آقجو ما هيش نووفهميم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر