روبان قرمز و قیچی

این دو وسیله اجزاء لاینفک اجتماع ما در حال حاضر هستند . در هرجا و در هر مکانی که فکرش را کنید این دو بکار می آیند . هر ماه شاهد افتتاح 100 ها طرح در هر منطقه از کشورمان هستیم ، که اگر آنها را جمع بزنیم تعدادش از ده ها هزار هم بیشتر خواهد شد . نمیدانم ، شاید من بیش از اندازه در این مورد حساس هستم ولی با این همه افتتاح ، چرا مشکلات کم نمیشود . بطور مثال امروز در روزنامه همشهری محله منطقه 6 در مورد افتتاح 108 پروژه شهری ، فرهنگی ، اجتماعی ، ترافیکی ، ورزشی ، سیاسی ، کمدی ، هنری ، سبزی ، زردی ، سفیدی ، قرمزی ... خواندم ، اما چرا کم شدن ترافیک و افزایش فضای فرهنگی را احساس نمیکنم . در مورد تونل توحید شاید به خاطر داشته باشید که چه تبلیغاتی کردند که اگر این تونل افتتاح شود ال میشود و بل میشود و مردم 30 درصد کمتر افسرده میشوند و ترافیک کم میشود و ... هزاران چیز دیگر اما کدام یک از این اتفاقات افتاد ؟ به هر مناسبتی 100 ها طرح در این کشور افتتاح میشود ، اما نمیدانم چرا آمار بیکاری کم نمیشود ؟ چرا وضعیت اقتصادی بهتر نمیشود ؟ چرا هنوز مجبور به واردات کالاهای نا مرغوب چینی هستیم ؟ چرا بار ترافیک شهری کمتر نمیشود ؟ و بسیار " چرا " دیگر . هر چند که واقعاً از کارهای خوب و مفید شهرداری نمیتوان گذشت ولی ... این ولی ها از بین نمیروند . بنده کارشناس نیستم که بدانم ایراد کار کجاست ولی به عنوان یک شهروند فواید این همه افتتاح و پاره کردن روبان قرمز را نمیتوانم احساس کنم ، شاید هم داریم در یک حلبی آباد زندگی میکنیم و هر چه میسازند کم است ؟!؟ احتمالاً این کارها هم مثل اینترنت برای کاربران خانگی است که در قانون برایش محدودیت ایجاد شده و با این همه طرح های جدید به خاطر محدودیت ما چیزی نمی بینیم !!! در اینکه مشکلات یک شبه حل نشود ، شکی نیست ، اما این همه هزینه بالاخره باید تا حدودی از مشکلات کم کند یا نه .